Οι ναζιστές της χρυσής αυγής στο δημοτικό συμβούλιο, η Ελευθεροτυπία καταργεί τον Ιό

Τα δύο παραπάνω γεγονότα, χωρίς να έχουν την ίδια βαρύτητα, σχετίζονται με έναν τρόπο μεταξύ τους. Αντανακλούν την αλλαγή των ιδεολογικών συσχετισμών της Μεταπολίτευσης, μια διαδικασία που έχει κορυφωθεί την τελευταία διετία. Την καθεστωτική αντιεξέγερση του Γενάρη του 2009 (δόγμα Μαρκογιαννάκη), που είχε ως άμεσο στόχο την αποκατάσταση του κύρους των κατασταλτικών μηχανισμών και ευρύτερα της κρατικής νομιμότητας, ακολούθησε η ρατσιστική πολιτική ατζέντα των Ευρωεκλογών του Ιουνίου του 2009 και η πέρα από κάθε προηγούμενο προβολή και αποδοχή από τον τηλεοπτικό συρφετό των θέσεων της κοινοβουλευτικής ακροδεξιάς.

Η νομιμοποίηση των ναζιστών…

Το σχέδιο αυτό, επέτρεψε την ιδεολογική ηγεμονία της ακροδεξιάς ρητορίας σε ζητήματα μετανάστευσης και ασφάλειας και αποτέλεσε το πλαίσιο για την απρόσκοπτη κινηματική δράση των ναζιστικών συμμοριών σε πλήρη συνεργασία με τους μπάτσους, ενώ η αριστερά -με φωτεινές εξαιρέσεις τις πορείες των συντρόφων του αναρχικού χώρου- τόσο στο δρόμο, όσο και στον τομέα της προπαγάνδας ήταν τραγικά απούσα.

Η βιαιότητα της οικονομικής κρίσης, το τέλος του κοινωνικού συμβολαίου, η ανάγκη της αστικής τάξης για νέα σχήματα κυριαρχίας, η γενικότερη αυταρχική μετατόπιση των ευρωπαϊκών δημοκρατιών είναι το νερό που κολυμπάνε οι φασίστες, από τους μεταμφιεσμένους σε λαϊκιστές καρατζαφερικούς, μέχρι τους ναζιστές χρυσαυγίτες.

Εδώ και ένα χρόνο η ναζιστική συμμορία δίνει τη μάχη του δρόμου στον Αγ. Παντελεήμονα και οι 10000 ψήφοι που εξασφάλισαν την είσοδο του φύρερ τους στο δημοτικό συμβούλιο είναι μια απόδειξη της επιρροής της. Η πλύση εγκεφάλου των καναλιών την τελευταία εβδομάδα για τις ορδές των μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας, η ιδεολογική κάλυψη των επιθέσεων κατά Αλαβάνου-Πορτάλιου, με την ταυτόχρονη ειρωνεία απέναντι στην Αριστερά, είχαν τελικά ως στόχο όχι τόσο την αλλαγή της ατζέντας των εκλογών, όσο την ξεδιάντροπη αβάντα στους χρυσαυγίτες. Ο ναζιστικός υπόκοσμος έχει πλέον πλήρη νομιμοποίηση και ο σκληρός πυρήνας της αστικής τάξης προτιμά να κρατά ζωντανή την ύστατη του εφεδρεία, ενταγμένη στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει ούτε να υπερτιμάται η στρατιωτική δύναμη των φασιστών καθώς ο σκληρός τους πυρήνας δεν ξεπερνά τις μερικές δεκάδες, ούτε να υποτιμάται η απήχηση των ρατσιστικών ιδεών σε ευρύτερα ακροατήρια του «αγνού» λαού. Δέκα χιλιάδες ναζιστικοί ψήφοι ανατανακλούν εκατοντάδες χιλιάδες ρατσιστές. Οι ευθύνες της αριστεράς που είτε στο όνομα του εργατισμού υποτίμησε το πολιτικό καθήκον της αντιπαράθεσης με τους φασίστες, είτε δέσμια πατριωτικών αυταπατών και αντιιμπεριαλιστικών αναλύσεων αρνήθηκε οποιοδήποτε δράση είναι τεράστιες. Εξίσου σημαντικές είναι και οι ευθύνες όσων εμμένουν σε μια φιλανθρωπική προσέγγιση των μεταναστών και σε μια αφηρημένη αντιφασιστική πάλη, αλλά τουλάχιστον αυτοί δεν σφυρίζουν αδιάφορα μπροστά στη φασιστική δράση.

Οι δεκάδες επιθέσεις κατά αναρχικών και αριστερών χώρων, οι περιπολίες στον Αγ. Παντελεήμονα-που είναι πλέον σύμβολο της ακροδεξιάς ΄΄αντίστασης΄΄- συμπλήρωσαν το παζλ της ακροδεξιάς τρομοκρατίας που περιλαμβάνει καθημερινές επιθέσεις σε μετανάστες, μια βέβαιωμένη δολοφονία, εμπρησμούς σε χώρους λατρείας. Όλες αυτές οι προκλήσεις έμειναν πρακτικά και ιδεολογικά αναπάντητες και αποθράσυναν το ναζιστικό υπόκοσμο.

Είναι καιρός η αριστερά να αναλάβει τις ευθύνες που απρρέουν ακριβώς από την ίδια την ύπαρξη της. Μια πλατιά ενιαία δράση που να συνδυάζει την πιο αμείλικτη ιδεολογική πάλη απέναντι στα ρατσιστικά επιχειρήματα που μολύνουν και το στρατόπεδο των καταπιεσμένων, με πρακτικά μέτρα αυτοάμυνας απέναντι στις φασιστικές συμμορίες είναι ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης τους.

Κάθε ανάλυση για την κυβερνητική πολιτική σε ζητήματα μετανάστευσης, για τη συνθήκη του Δουβλίνου, για το παρακράτος, για τον ιμπεριαλισμό ή τα παιχνίδια του real estate είναι σκέτη ρητορεία και μεταθέτει το πρόβλημα, αν δεν συνδυαστεί με την άμεση αντιπαράθεση με τους φασίστες που αποτελούν την αιχμή όλων των παραπάνω. Είναι μια δουλειά που απαιτεί οργάνωση, σοβαρότητα και τόλμη, αλλά που ταυτόχρονα θα συσπειρώσει το καλυτερο δυναμικό του στρατοπέδου μας, ατσαλώνοντας τις γραμμές μας.

…και το τέλος του Ιού της Ελευθεροτυπίας

Ο Ιός ήταν προφανώς μια στήλη σε μια αστική εφημερίδα.  Η ιδιοκτησία της Ελευθεροτυπίας για τους δικούς της-εμπορικούς και όχι μόνο- λόγους έδινε βήμα σε απόψεις σκληρά διεθνιστικές, Από την κριτική σε κυρίαρχους εθνικούς μύθους (Μακεδονικό,μειονότητες, Επανάσταση του 1821) στο επίπεδο της ιστορικής θεωρίας μέχρι ζητήματα της τρέχουσας συγκυρίας, ο Ιός ήταν πάντα σε αντιπαράθεση με την ακροδεξιά. Ήταν επίσης καταγγελτικός σε κάθε κρατική αυθαιρεσία, σε παραβιάσεις της αστικής νομιμότητας από το κράτος, αποκαλύπτωντας αρκετές φορές τις διασυνδέσεις των μπάτσων με το ναζιστικό υπόκοσμο. Ταυτόχρονα με δεδομένους τους περιορισμούς του μέσου αλλά και της ιδεολογίας των συντακτών του εξέφρασε την αλληλεγγύη σε διωκόμενους αγωνιστές. Με λίγα λόγια αρθρωνε ένα λόγο γύρω από ζητήματα που δυστυχώς η συντριπτική πλειοψηφία της αριστεράς-κοινοβουλευτικής και μη- δεν θεωρεί πως την αφορούν άμεσα. Για όσους δε βολευόνται στο ριζοσπαστικό μικροαστισμό ενός μεταμοντέρνου μηδενισμού που ταυτίζει τον Ιό με τον Πρετεντέρη ως δημοσιογράφους αστικών μέσων, όπως ακριβώς ταυτίζει το Σύριζα με τη χρυσή αυγή κι έπειτα ανάβει το κεράκι στα «αναρχικά» του εικονίσματα. Για όσους δεν έχουν ενσωματώσει την κυρίαρχη πατριωτική αφήγηση, ο Ιός ήταν ένας σύμμαχος σε αυτό που αναλογεί, επαναλαμβάνουμε, σε αρθογράφους μιας καθεστωτικής εφημερίδας που δεν αυτοπροσδιορίστηκαν ποτέ ως επαναστάτες.

Είναι βέβαια άξιο απορίας πως ενώ κάποιοι είχαν θεωρήσει πολιτική δίωξη την απόλυση του Δελαστίκ από την Καθημερινή, ο οποίος αποτελεί τόσο μεγάλη απειλή για το σύστημα ώστε αρθογραφεί στο Μπόμπολα υπέρ του αντιμνημονιακού Σαμαρά ή κατά της τουρκικής επιθετικότητας, έχοντας προηγουμένως εξυμνήσει τον Καραμανλή (!) ως εθνικό ηγέτη. (όποιος θέλει μπορεί να αναζητήσει τα άρθρα), τώρα δεν εφαρμόζουν το ίδιο λαμπρό κριτήριο.

Ο Ιός μπορεί να κόπηκε στα πλαίσια αναδιαμόρφωσης της εφημερίδας με στόχο άλλη πελατεία, αυτό δε μας αφορά, ούτε θεωρούμε ακριβώς πολιτική διώξη την κατάργηση του. Σίγουρα όμως έστω και έμμεσα, η διακοπή της στήλης σχετίζεται με την διάχυση του ρατσισμού, την ανασύγκρότηση του καθεστώτος σε αυταρχικότερη μορφή, μέσω του νόμου και της τάξης ένα μίγμα που μάλλον δε χωράει απόπειρες σαν του Ιού.

Οι πρόωρες εκλογές διατυπώθηκαν απλά πρόωρα, αλλά παραμένουν ως άμεση επιλογή μαζί με την κυβέρνηση εθνικής ανάγκης, καθώς «η διάσωση της πατρίδας» παραμένει ευσεβής αστικός πόθος που το νέο παγκόσμιο κύμα ύφεσης θα κάνει κομμάτια. Σε αυτό το ρευστό πλαίσιο η αστική τάξη αναζητά λύσεις και σχέδια για να τσακίσει στο ξεκίνημα τους τις όποιες αντιστάσεις. Η καταστολή ως κύρια πολιτική, σε συνδυασμό με τη συναίνεση στο όνομα της τάξης, οπλίζουν ως συμπληρωματική εφεδρεία το ναζιστικό συρφετό. Στο σήμερα και με συγκεκριμένες δράσεις, οργανώνοντας με τόλμη και σχέδιο την πιο σκληρή άμυνα απέναντι στην καθεστωτική επίθεση και τους φορείς της, μπορούμε να θέσουμε τις βάσεις για την οργάνωση και υπεράσπιση της εφόδου των καταπιεσμένων που πλησιάζει.

Άκης Τζάρας